Podczas rządów José Antonia Primo de Rivery, a zwłaszcza Francisca Franco niszczono zabiegania Katalończyków do niepodległości. Przydzielanie katalońskich imion oraz używanie katalońskiego języka było niedozwolone. Z czasem El Clásico rozpoczęło być postrzegane jako rywalizacja symbolizującej niezależność i motto més que un club Barcelony oraz związanego z hiszpańskim centralizmem Realu. Podczas hiszpańskiej walki domowej prezydent Barcelony, Josep Sunyol zginął z rąk sprzymierzeńców Franco.

W latach 50. Alfredo Di Stéfano grał najpierw w FC Barcelona (nie wyszedł jednak w oficjalnym pojedynku), a niebawem przeszedł do Realu Madryt. Okoliczności tego transferu nie są do końca jasne, choć Argentyńczyk pociągnął królewski klub do najpoważniejszych sukcesów w historii i jest traktowany za najlepszego futbolistę swoich czasów.

W ostatnich latach największym wydarzeniem związanym z kompetycją dwóch wybitnie utytułowanych klubów Primera División był transfer Luísa Figo. Portugalski skrzydłowy będąc ważną częścią Dumy Katalonii przedsięwziął się na transfer do najważniejszego konkurenta. Publiczne gwarantowanie lojalności w stosunku do katalońskiego klubu, a potem podpisanie wysokiego kontraktu w Realu Madryt wywołały wściekłość wśród Culés, kibiców Barcelony. Figo stał się w Katalonii przeciwnikiem powszechnym numer 1, a podczas jego pierwszego meczu w barwach madryckiego klubu na Camp Nou, na boisko poleciały butelki, telefony komórkowe, a nawet głowa świni.

Post El Clasico – Real Madryt vs. FC Barcelona pojawił się poraz pierwszy w .